tymcio.com

Sto cztery kilometry w jedną stronę i sto inną trasą z powrotem. Rowerem. Dałem radę. Dla wielu osób nie będzie to jakieś wybitne osiągnięcie i nie jest. Ja natomiast jestem zadowolony z tego iż zmierzyłem się z tym dystansem i podołałem mimo upałów. Tygodniowe oderwanie się od codzienności, zwłaszcza dla dzieci było bardzo potrzebne. Spotkanie z babcią, wujostwem, urodzinki Mai, spotkanie z chrzestną. Długo by wymieniać. Basen, ognisko, tapioka w Spółdzielczej i seitan w Krowarzywa. I z powrotem przed komputer. Pozostaną wspomnienia.

Już za parę dni, za dni parę. Wezmę plecak swój i fujarę. Wsiądę na rower i będę mocno wciskał geje. 100 km na początek. Tymczasem głowa boli, spać się chce. Nie czuję się gotowy. Nie czuję, że gdziekolwiek jadę. Wczoraj pojechałem na plac wolności. Po 15 minutach stwierdziłem, że nie mam siły stać. Wracając do samochodu spotkałem znajomych. Pierwsze co powiedzieli? "Co ty taki zmarnowany?" Czyli to widać. Jeszcze trzeba po domykać kilka ostatnich spraw. Już niedługo jednak odcinam się. Znikam. Nie ma mnie. Jadę rowerem i przez kilka dni nic mnie nie obchodzi. Tak sobie to przynajmniej wyobrażam. I nawet trochę się cieszę. Z drugiej strony jestem zmęczony. Psychicznie i fizycznie. Zobaczymy czy podołam. Tymczasem kilka fotek zupełnie niezwiązanych z tematem.

Matyhunaen? A komu to potrzebne? - krzyczała pewna starsza pani w pewnej ankiecie. Bardo podobne mam poczucie ostatni próbując robić cokolwiek dla siebie. Piętrzą się przeszkody. Czasu brak. Kilka pstryków zrobionych przed tomem. Na tyle mnie stać właśnie w tej chwili.

Pnanasonic TZ-90 jak z resztą i inne aparaty z tej serii mogą pochwalić się długim zoomem w kieszonkowej formie. To właśnie główna zaleta tego aparatu. Mimo to chory na obraz nie potrafię go używać jako głównego aparatu. Co raz częściej noszę ze sobą zwyczajnie dwa. Tym razem miałem jeden. Zdjęcia czekają aż je wrzucę od niedzieli. No to już. Wszystkie z TZ-90